“مانولو بلانیک : ردپای ظرافت و هنر”

تقدیر یا انتخاب ؟

مانوئل بلانیک رودریگز زاده سانتا کروز اسپانیا در سال ۱۹۴۲ است.مانولو بلانیک که در جزایر قناری از پدری چک و مادری اسپانیایی به دنیا آمد، در مزرعه موز استوایی بزرگ شد – محیطی سرسبز که بسیاری از اکتشافات بعدی کفش های گیاه شناسی او را شکل داد.

تخیل مانولو در دوران کودکی او را به سمت کفش سوق داد. او حتی در جوانی کفش‌های کوچکی را از بسته‌بندی شکلات برای مارمولک‌های باغش می‌سازد. او در ادبیات و هنر عالی بود و در ابتدا شیفتگی مجلاتی مانند ووگ و هارپرز و کوئین را داشت که آنها را “پنجره ای به جهان” خود می دانست.

خانواده مانولو می خواستند او سیاستمدار و دیپلمات باشد؛ اما او هنوز اطمینان نداشت که چی می خواهد به همین خاطرخواسته آنها را پذیرفت  و در دانشگاه ژنو و در رشته سیاست ثبت نام کردند. مانولو در طی سال ها رشته ی خود را به ادبیات، هنر و معماری تغییر داد و برای تحصیل در مدرسه هنر های زیبای موزه لوور به پاریس رفت. کم کم علاقه خود را دریافته بود. سپس در سال ۱۹۶۹ برای کار در بوتیک زاپاتا به لندن نقل مکان کرد و در همان سال ها برای مجله ووگ مردان مقاله می نوشت. کم کم همه چیز داشت رنگ متفاوتی به خودش می گرفت اما این پایان راه نبود و اتفاقات خیلی بزرگتری در انتظارش بود که خودش بی خبر بود

در اوقات خود طرح های کفش می کشید و طراحی می کرد.دیانا وریلند (سردبیر مجله وگ نیویورک) با دیدن طرح های مانلواو را تشویقش میکند تا در حوزه طراحی کفش متمرکز شود و در این زمنیه فعالیت خود را آغاز کند و در اینجا بود که مسیر اصلی زندگی او شکل میگیرد.

مانولو با بازدید از بهترین کارخانه‌های کفش ایتالیایی و بازجویی از صنعت‌گران در مورد هنرشان، کفش‌سازی را به‌طور غیررسمی و در منبع مطالعه کرد. او که در سال 1969 در لندن اقامت گزید، علاقه خود به طراحی را دنبال کرد و در سال 1970 برندهمنام خود را در تاسیس کرد و این بوتیک را در خیابان چرچ اولد، در چلسی افتتاح کرد. در آن روزهای اولیه، مانولو هرگز مغازه اش را ترک نکرد. شخصیت مغناطیسی او فضای زیبایی و شیفتگی را برای مشتریان و دوستانی مانند بیانکا جگر، روپرت اورت، دیوید هاکنی و آنا وینتور ایجاد کرد. در 1971 کفش افتتاحیه خود را برای نمایش باند برجسته ترین طراح مد بریتانیایی آن زمان، اوسی کلارک، ساخت.

روشی جدید در پیاده روی

اولین همکاری مانولو با طراح اوسی کلارک بود. مانولو که تازه وارد صنعت کفش شده بود، فراموش کرده بود که سنجاق های فولادی را در پاشنه کفش ها بگذارد که باعث خم شدن پاشنه ها در کت واک و تکان دادن مدل ها به صورت ناپایدار شد. او فکر می کرد که این پایان برای او بود، اما معلوم شد که موفقیت بزرگی بود – “روش جدیدی برای راه رفتن” متولد شد. این نمایش که در 25 می 1971 در دادگاه سلطنتی برگزار شد، توسط منتقد سوزی منکس «خارج‌انگیزترین لحظه در تاریخ مد» لقب گرفت و اولین بررسی کفش‌های او توسط جودی جاکوبز از WWD چنین بر این بود: «پاشنه بلند، پیچیده در اطراف مچ پا… کاری که برای پاها انجام می دهند بسیار هیجان انگیز است.

Manolo همچنین با طراح ژاپنی Kansai Yamamoto در فیلم Brick که در همان روز عرضه شد، همکاری کرد. او آن را در یک هفته طراحی کرد و هر جفت پلت فرم الهام گرفته از گتا را خودش، با دست ساخت. بلانیک به یاد می‌آورد: «من به زیر طاق‌ها در جاده پورتوبلو رفتم و مقدار باورنکردنی چوب پنبه خریدم .

اوسی کلارک

نمایش محوری با داور مد برتر بریتانیا، آغاز یک همکاری پربار بود. مانولو دید خود را از کفش ها در طراحی صحنه خود برای «رویای شب نیمه تابستان» با ساختن آن ها برای نمایش اوسی کلارک در سال 1972 به واقعیت تبدیل کرد و سبک «آیوی» متولد شد

مانولو که به عنوان نماد سبک کلاسیک در قرن بیست و یکم شناخته شد. بیشتر از اینکه خودش رو هنرمند بداند صنعتگر خطاب میکند. تمامی نمونه هاش را خودش می سازد و در اختیار تکنسین ها قرار میدهد و در نهایت به جای انکه یک دیپلمات مشهور شود در سال ۱۹۷۴ با یک وام ۲۰۰۰ دلاری توانست بوتیک زاپاتا را خریداری کند و به عنوان دومین مرد در پوشش vogue .u.k پس از هلمونت برگ برجسته شد.

کفش های او همیشه پیچیده بوده و با یک سبک شخصی گاهی متعلق به زمان دیگر یا مشابه خارج از زمان  و یا موجود در دسترس . چراکه هر کفش او به طور کلی یک پیشنهاد را اراءه داده است : بیان گذشته ، یک چشم انداز آینده و از همه مهم تر یک جسم جذاب برای عصر حاضر. بزرگترین منبع الهامش همیشه مادرش بوده و دوست داشت اورا در کفش های زیبا ببیند و در این جا منبع طراحی های او در الهامات و ریشه های شناخت نجابت قدیم و زیبایی های دیگر جهان است و معمولا کفشی رو دیدید که پاشنه های بلند و پارچه های براق و پر زرق داره بدانید طراح ان کسی نیست جز manolo blahnik

دریافت جوایز

مانولو با گسترش نفوذ خود به نیویورک در سال 1983، مغازه ای را در خیابان 54 غربی افتتاح کرد. او با کمک دوستش، آنا وینتور، به سرعت تبدیل به طراح کفش مناسب برای باند فرودگاه شد و مجموعه هایی را برای ایزاک میزراهی، اسکار د لا رنتا و کالوین کلاین و دیگران ساخت. او در سال 1990 برنده جایزه CFDA و بهترین طراح لوازم جانبی شورای مد بریتانیا شد. طرح های سلطنتی او در فیلم سوفیا کاپولا، ماری آنتوانت که در سال 2007 برنده اسکار بهترین طراحی صحنه و لباس شد، روی صفحه نقره ای نمایش داده شد. به خاطر سهمش در مد بریتانیا.

مانولو در یک حرفه ای که بیش از چهار دهه را در بر می گیرد، خلاقیت تمام نشدنی و بی دردسر اصیل باقی مانده است. در سال 2015، او ژست‌های زودگذر و وسواس‌ها را منتشر کرد ، متنی از مکالمات با چهره‌هایی مانند پدرو آلمودوار و سوفیا کاپولا درباره تأثیرات ارزشمند او در هنر، طراحی و ادبیات، همراه با عکس‌های منتخب از آرشیو بیش از 30000 طرح. در سال 2017، پرتره فیلمبرداری شده ای از زندگی او با نام MANOLO: The Boy Who Made Shoes for Lizards به کارگردانی مایکل رابرتز در سینماهای سراسر جهان و نتفلیکس منتشر شد. نمایشگاه سیار دو ساله آثار او با عنوان The Art of Shoes به زودی در آخرین ایستگاه خود در موزه کفش BATA در تورنتو، کانادا برگزار می شود.

امروزه مانولو بلانیک با همان سرعت پویایی که همیشه داشته کار می کند. اگر او در دفترش در مریل‌بون یا خانه‌اش در باث طرح‌هایی نمی‌کشد، مانولو را می‌توان در کارخانه‌های ایتالیا پیدا کرد، نمونه‌هایی را با دست تولید می‌کند، در حالی که کت سفید آزمایشگاهی‌اش را با دستمالی ابریشمی در جیب سینه می‌پوشاند. – در تمام کارهایی که انجام می دهد و در هر کاری که هست با روحیه و دقیق است

نمونه هایی از کفشهای مانولوبلانیک